Thursday, December 31

Sugeng Tindak Gus

Gus, dinten meniko panjenengan tindak
Tindak dhateng papan ingkang sedaya tiyang boten saged manggihi
Sawijining papan ingkang sae, boten wonten rubeda lan kalabendu
Papan kratoning pangeran akarya jagad jumeneng nata.

Gus, sakmenika panjenengan sampun tilar,
Langkung cerak marang Hyang suci dumeling
Panguwaos donya enggal ingkang sarwa sae

Gus, nagari punika taksih betah patuladhan sae saking panjenengan.
Nanging mbokmenawi, Gusti kagungan penggalih benten
Panjenengan pun timbali sakmenika.

Gus, titip donga
Mugi pun amping-ampingi lelampahan nagari punika
Mugi budhi tuladha ingkang tansah panjenengan paringaken
Tansah gesang ing sanubari sedaya tiyang ingkang panjenengan tilar.

Sugeng Tindak Gus Dur
Keparenga ngaso kanthi tentrem

Wednesday, November 11

The Death of My Someone

That day, three years ago, I was aslept when my phone rung. It was very early in the morning and I couldn’t think of anything happening. Soon, I woke up and picked up my phone. Indeed, it wasn’t the news I wanted. Yet, I had to know that my someone, over there, passed away. She went with a big smile in her face, describing her peace and acceptance of the fate she wanted to be different one in the very beginning. My mind went there soon and I kept frequently asking my self, ‘What does she look like now?”, “What does she feel now?”, “Is she happy?”, “Where is she now?”, “Can she see me?”.


She came to my life so quickly, quietly, and suddenly. I didn’t notice her and thought she was the same as the others, coming and going easily. We shared laughter, stories, and dreams on calls, yet I didn’t know what she looked like. Later, I knew that she was dying, suffering from a mysterious illness looking like blood cancer. Yet, I kept thinking that everything would be fine someday and I would meet her.


In fact, in the day of her death, I didn’t do anything except crying and keeping silent for the whole day. I kept blaming my self for not being able to make any effort to fly to her hometown. I blamed my self for not having any saving. I was looked like a jerk that day and I believe that nobody liked seeing me with gloomy and pale face.


I remember the next days after her death. Sometimes, I waited for her calls, ensuring my self that she was still alive there. I came to her close friend and asked him to tell me any kind of stories of her. I wanted all people to tell what she looked like, what she usually did, and what things she most liked. I was trying to ensure my self that I didn’t meet any ghost before. Often, I met my Lord and told Him to take care of her or just asked Him what He wants for me through that confusing time. I got worried so often so that I needed to pray as much as I could.


That time, I was trapped in a jail that I created on my own. Some people said I changed much. I didn’t have any description of me myself, yet I kept going with my own belief and made many people walk far away from me. Finally, I came to the final step of the journey; that I was too tired to paint her in my heart, that I had wasted much time to know somebody who I, even, had not met before. I left her in the edge of life, hoping that I could run my own real life.


Yesterday, three years ago, she left so many questions to me. Yet, I didn’t cry as I always did when I commemorated her death. I didn’t pray like a worried person either. Yesterday, perhaps I had come to my understanding that sometimes we have to lose so quickly and it leaves pain. I still keep her things and I place her face that I know from her pictures in the special part of my heart, yet I will keep stepping on my path.

Monday, September 14

Welinge Simbok



Picture & words : P. Budiningtyas

Puspita





picture & words by : P. Budiningtyas

Thursday, September 10

Unang Tangisi Tanomanki

unang tangisi tanomanki
unang tarilu-ilu ho
dang disi au
dang modom ahu

simbur do au di musim arilogo
silo ni intan diginjang di salju da ngali
sinar mataniari na lambok do au
na pamatangkon gandum
molo dungo ho dibot ni ari
jala manatap ho tu ginjang

berengonmu ma au disi habang dohot sonang
raphon dohot angka pidong di langitan
jadi unang tangisi tanomanku, hamu angka na huhaholongi
unang tarilu-ilu hamu
ndang disi be ahu
mangolu dope ahu




(P. Budiningtyas)

Friday, May 8

Winisuda Sinatriya

Alap alap laut kidul nganglang ing bang wetan
Sedulur sinarawedi, netranira nuli sinipi

Langit tan winates omahira
Sarwa biru sinudarsana sira

Tan memba-memba kaya jalma
sajatining diri kaugemi



(P. Budiningtyas)

Mapan Turu



pic & words by : P. Budiningtyas

Monday, April 6

Rukun



Picture and words by: P. Budiningtyas

rembulan ratri




Saturday, February 14

Surat Dinar

Bapak yang aku cintai,

Aku telah sampai pada ujung waktuku untuk berusaha memahamimu. Rentang waktu yang sedemikian panjang, diantara sela canda tawa, semangatmu di lapangan, suara tinggimu di pemaparan idealismemu, dan sapaan hangat tanganmu di pundakku telah menuntunku pada sebuah sikap untuk memilih menjadi aku yang bukan kau kehendaki. Kurasa, 20 tahun telah memberiku pilihan untuk merawat pemahamanku tentang hidup, dan sayangnya, kita berseberangan pendapat.

Aku capek, Pak. Keyakinan dan kesabaran tidak cukup menahanku. Mungkin, kau akan bilang aku tidak cukup sabar dan tidak cukup yakin, tetapi aku sudah capek berada di atas istana idealisme dan ukuranmu. Aku capek memikirkan hal-hal belaka di dalam sebuah cerita dongeng.

Aku pergi untuk menjalani apa yang telah aku yakini. Anggaplah ini sebuah usaha seorang anak muda untuk menjalani hidupnya sebaik-baiknya menurut(nya). Percayalah, aku tidak akan pernah melupakanmu. Percayalah, kau sudah cukup banyak memberiku bekal untuk menjadi aku yang sekarang.

Bapak yang aku hormati,

Maafkan aku yang harus melukaimu dengan sikap (sok) nekatku. Tapi, yakinlah bahwa aku sudah siap untuk menjalani apa saja di luar sana. Aku menunggumu Pak, di setiap detik waktuku, menunggu uluran tanganmu dan ajakanmu untuk bermain layang2 lagi tanpa satupun nada protesmu atas apa yang terjadi dalam hidupku. Aku bermimpi kita duduk di beranda rumah, menceritakan hidup kita masing-masing, dengan teh, ketela hangat, dan senyum tulusmu. Dan, aku yakin itu akan terjadi kelak, entah kapanpun itu.

Anakmu yang kau sebut Usrok di jaman kecilnya

Tuesday, January 6

Pratitising wahyu

Wus ndungkap telung mangsa anggone Sayogya nyambut gawe ing panggaweyane saiki. Kabeh sarwa ora kepenak, gaweane adoh seko omahe, kurang luwih 1 jam numpak motor, saben dina dilajo. Jer niyate mono kepingin golek kontrakan utawa indekost, ananging Sayogya ora tegel ninggal ibune dewean.

tekane dina iki, isih akeh wae tetembungan sing sejatine milara atine Sayogya seko ibune, yo sing disambat ora gelem sumarah, ora gelem sareh, ora gelem pasrah mring sing agawe urip. Ibune ora iso ndeleng kanthi premati, kanggo sopo Sayogya nglajo, diewangi udan-udan neng ndalan numpak motor, Kanggo sopo Sayogya peplayon nalika di kabari ana lelayu tanggane, kabeh kanggo sawijing label "anak kang bekti"

Sayogya mung iso pasrah, ora iso wangsulan apa-apa. Kadang wong tuwa sing di pirsani mung sing katon ing mripat, ora gelem menggalih luwih jero, ora iso ngeguhke pikir, apa sih dadi pekarepane wong nom. Pratitising wahyu sabar muga kasarira.



Monday, January 5

Sayah

"ah, wus sore meneh" unjale Sayogya sinambi mbenerake anggone lungguh. Udan kang mipril seka esuk durung sida tingkas. Wus ndungkap 5 dina iki, deresing udan tan kendhat ngampiri jendela kamare Sayogya. Tintriming mangsa, atis kang nuncep ing balung, nggrantes, gawe tetambahing rasa miris ing pikirane Sayogya. Dene kaya mengkene rasane dadi pawongan kang di cap ora becik, kaya dene pesakitan sing dipasung dening omongane liyan.

Kasunyatan urip kadang angel ditampa, pratitise para winasis, becik ketitik ala ketara, sapa nandur bakale panen, mung gampang kepocap. Tanduran becik kang tansah di uri-uri kanthi leganing manah, pamrihe sepi. Bebasan sikil dadi gulu, gulu dadi tangan lan sak panunggale, pupus amarga jejering bibit, bobot, bebet. Drajat, pangkat, lan kamulyan. Pituduh kang nyeri ing ulu ati, sinigeg ing patraping keprabon.

"Yo Sayogya kuwi sing dolanan pelet." Tansah keprungu mbengung ing kupinge Sayogya. "Apa wus semono kuwi drajatku?" "Wus ora ana ajine meneh awakku iki." Apa merga aku iki wong sekeng, kang ora tau ngerti penaking ngaurip?Apa merga aku wong sudra kang ora nate nyucup Omben-ombene pra-waisya?Aku sawijining bandit kang kudu dipenggak saka pasrawungan, najis, dadaku di kilani, diukur anggonku isa golek panguripan. Apa kuat tanganmu nyangga uriping sakloron? Sepira ambane jalamu kanggo njejaring mina kabingahan?

Kudu tekan kapan kahanan kaya mangkene iki?


(P. Budiningtyas)